odezwa na dzień dobry :)

Witajcie Kręgosłupowcy! Witajcie Strunowcy!

   Jak wszem wiadomo, kręgosłup to oś wszechświata naszego ciała. Z jednej strony nosi neuronów kupę, z drugiej dźwiga ciężką dupę. Na szczycie karkonosz, u dołu duponosz, w połowie długości biustonosz, zależy jeszcze od płci, no ale teraz, w dobie metroseksualności, to kto tam kogo wie, co nosi pod halką. Jak można bez zbytnio obciążającego wysiłku intelektualnego wywnioskować, już te trzy funkcje kwalifikują go ewidentnie i jednoznacznie do noszenia. Taka sytuacja ;)

Każdy z nas jest czasem w takim momencie życia, w którym znajduje (lub nie, ale szuka) odpowiedzi na esencjonalne pytanie typu egzystencjonalnego - po co mamy kręgosłup? I jakby się nie spojrzało, odpowiedź ciśnie się sama na usta- po to, żeby bolał. W języku polskim, jakże ubogim, to po prostu słup z kręgów. Sięgnijmy jednak choćby do angielskiego spine. I tu już możemy zajrzeć głębiej problemowi w oczy. Spine to zarówno kręgosłup, ale też kolec i cierń. I wszystko jasne. Nie ma róży bez kolców, ale, z drugiej strony, jeżyny już tak, więc jest o co walczyć.

Wiem, że jest cała masa blogów, poradników dla ludzi ze schorzeniami kręgosłupa. Ale niestety, nie znalazłam żadnego, który podnosiłby nas na duchu. Piszę NAS. Tak, ja również. Przecież muszę pisać o czymś, co dobrze znam, prawda? Jak byłabym postrzegana, gdybym pisała o czymś, o czym nie mam mglistego choćby pojęcia?

Osobiście wiem, że mam kręgosłup od 1998 roku, wcześniej kpiłam sobie z jego istnienia, ba! - nie wierzyłam w jego istnienie. Ot, czasem słyszało się, jak starowinki narzekały na plecy lub panowie po ciężkiej pracy chwytali się za krzyż. Pomyślę o tym za 40 lat, mówiłam. A tu ZONK.

- Dzień dobry, nazywam się pandeMonia i do 25 roku życia byłam agnostyczką, ba, ateistką - nie wierzyłam w kręgosłup. 

- Dzień dobry, to ja, Kręgosłup, przez 25 lat żyłem sobie jako endopasożyt, tymczasem stoję naguśki w snopie reflektorów i wszyscy chcą mnie dotykać i badać. 

Jak widać, trauma pourazowa ze spotkania rozłożyła się sprawiedliwie po obu stronach. 

W tym roku mija 15 lat odkąd niosę swój prywatny krzyż, wiele przeżyłam, wiele, mam nadzieję się nauczyłam. Rozczaruję wszystkich tych, którzy myślą, że zaczerpną stąd jak z krynicy profesorskiej wiedzy anatomiczno-fizjologicznej. Niestety, przepraszam, nie będzie tu mądrej terminologii, prócz tej naprawdę niezbędnej, nie będzie zbytniego zgłębiania chorób, bo to już na pewno wiecie od swoich lekarzy, rehabilitantów, czy z książek i czasopism. Nuda.

Zapraszam tutaj wszystkie osoby, które szukają uśmiechu i pocieszenia w swej niedoli, w danym momencie życia są w czarnej du dziurze i pragną ujrzeć jasne światło w krętym tunelu zmagań z przeciwnościami własnego ciała, a nade wszystko tych, którzy utracili nadzieję.

Znajdziecie tu proste wskazówki jak żyć z połkniętym kijem od szpadla, jak o niego dbać, by się nie rozsypał i co robić jak już się rozsypie. Znajdziecie tu rady jak poradzić sobie z czynnościami dnia codziennego, jak i co ćwiczyć, a jeśli chcecie, posłuchacie też mojej historii. I, co najważniejsze, zobaczycie, że nie jesteście sami! Myślę, że podzielimy sobie zyski równo po obu stronach monitora ;)

Życzę przyjemnego odbioru :)